Κάποτε ένας ναυτικός ναυάγησε. Βρέθηκε για πολλές ημέρες μόνος σ' ένα ακατοίκητο νησί. Προσπάθησε να οργανώσει τη ζωή του, όσο μπορούσε. Έφτιαξε με τα λίγα ξύλα που βρήκε στην παραλία ένα μικρό καλυβάκι και προστάτευε το σώμα του από τις κακές καιρικές συνθήκες. Η τροφή του ήταν χόρτα και ό,τι άλλο οικονομούσε από το κυνήγι και το ψάρεμα. Περνούσε ο καιρός και κανένα πλοίο δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Δεν έχασε όμως την ελπίδα του. Κάποια μέρα, όμως, απομακρύνθηκε από την καλύβα του για την ανεύρεση τροφής. Άρχισε όμως να ανησυχεί, όταν είδε από μακριά μία μεγάλη φωτιά. Όταν επέστρεψε βρήκε το φτωχικό του καμένο. Τότε έχασε την ελπίδα του και άρχισε να κλαίει. Εκείνη όμως τη στιγμή ένα πλοίο πλησίαζε στο νησί και σώθηκε. Οι ναύτες του είπαν, πως τους οδήγησε ο καπνός που είδαν από μακριά. Να λοιπόν! Η μεγαλύτερη δοκιμασία του ναυαγού έγινε αιτία να σωθεί. Έτσι συμβαίνει σε κάθε δοκιμασία μας.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Β. Μπατάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου