Ὅ­ταν ἐ­λε­οῦ­με, θὰ ἐ­λε­η­θοῦ­με!

 

Ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη εἶ­ναι ἡ καρ­διά τῆς ἀ­ρε­τῆς, πη­γή, ἐμ­πό­ριο, δά­νει­ο, πλοῦ­τος, σπο­ρά, τρά­πε­ζα καὶ τὸ βα­σι­κώ­τε­ρο βο­η­θά­ει στὴν ἐ­ξα­φά­νι­σι τῶν πλη­γῶν τῆς ψυ­χῆς μας, καὶ στὴν ἐ­ξα­φά­νι­σι τῶν ἁ­μαρ­τη­μά­των μας, μᾶς κά­νει ὅ­μοι­ους μὲ τὸν Θε­ό, και ὅ­πως κα­τέ­βα­σε τὸν Θε­ό στη γῆ, ἒ­τσι μπο­ρεῖ καὶ ἀ­νε­βά­ζει τὸν ἂν­θρω­πο στὸν οὐ­ρα­νό.
Ἕ­να ἀ­πο­μέ­νει νὰ σκε­φθοῦ­με. Εἶ­μαι φτω­χός, δὲν εἶ­μαι ὁ φτω­χό­τε­ρος. Εἶ­μαι δυ­στυ­χής, δὲν εἶ­μαι ὁ δυ­στυ­χέ­στε­ρος. Εἶ­μαι ἄρ­ρω­στος, δὲν εἶμαι ὁ πιὸ ἄρ­ρω­στος. Καὶ ἑ­πο­μέ­νως ἂς πᾶ­με νὰ γί­νου­με ρακ­κο­συλ­λέ­κτες τῆς ἀ­γά­πης. Νὰ ἀ­πο­κα­λύ­ψου­με τό­πους δυ­στυ­χί­ας. Νὰ βγά­λου­με τὸ φορ­τί­ο ἀ­πὸ πά­νω μας. Τὸ πλοῖο τῆς ζω­ῆς μας κιν­δυ­νεύ­ει. Τὸ ἔ­χου­με φορ­τώ­σει μὲ πε­ριτ­τὰ πράγ­μα­τα. Κι ὅ­ταν τὰ κύμ­μα­τα κτυ­πᾶ­νε τὸ πλοῖ­ο καὶ εἶναι φορ­τω­μέ­νο, ἕ­να κά­νει ὁ κα­πε­τά­νιος∙ παίρ­νει τὸ φορ­τί­ο καὶ τὸ ρί­χνει στὴν θά­λασ­σα καὶ ξεφορτώνει τὸ πλοῖ­ο καὶ τὸ πλοῖο σώ­ζε­ται ἀ­πὸ τὰ κύμ­μα­τα. Ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη αὐ­τὸ κά­νει. Ἀ­πο­φορ­τί­ζει τὸ βά­ρος. Μᾶς ἀ­παλ­λάσ­σει ἀ­πὸ τὰ πε­ριτ­τὰ πράγ­μα­τα καὶ χρή­μα­τα. Ὅ­ταν ἐ­λε­οῦ­με, θὰ ἐ­λε­η­θοῦ­με. Ὅ,τι δίνεις θὰ τὸ ἀ­πο­λαύ­σης πολ­λα­πλά­σιο.
Μὲ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη ἂς ζή­σου­με γιὰ νὰ μᾶς ἐ­λε­ή­ση καὶ ὁ Θε­ὸς καὶ νὰ βροῦ­με ἔ­λε­ος ἐν ἡμέ­ρᾳ κρί­σε­ως.

Ἱερομόναχος Βενέδικτος Ἁγιορείτης